[นอกเมืองว่านเฉิง] ผาหงส์ฟ้า

ผาหงส์ฟ้า

『 หงส์ฟ้า ใยไร้รัก ห่านฟ้า ใดไร้งาม 』

ผาที่ในอดีตเคยเป็นที่ตั้งของพรรคตะวันจันทราที่เคยปั่นป่วนยุทธภพในสมัยฮั่นอู่ตี้
ในการสร้างแสนยานุภาพต่อว่านเฉิงสะเทือนภาคกลาง ก่อนถูกชาวยุทธ์ทั้งสาม [ซูเทียนเหมิน , หลิน , เว่ยเส้าเทียน]
และนายพลฮั่วชวี่ปิ้งที่ปลอมตัวในเวลานั้นปราบปรามขับไล่ เล่ากันว่าพรรคตะวันจันทรา
เป็นพรรคมารอันดับหนึ่งในยุทธภพที่สั่นสะเทือนไต้หล้าได้อย่างรุนแรงที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์
นับแต่หลังเหตุการณ์นั้นผ่านมาทว่ากลับไม่ค่อยมีใครกล้าผ่านเข้ามายังเขตผาหงส์ฟ้ามากนัก
เพราะสถานที่แห่งนี้เคยเป็นที่ตั้งของค่ายพรรคตะวันจันทรานั่นเอง ทำให้เอาตามความจริงแล้ว
ก็ไม่ค่อยมีผู้ใดอยากจะเดินทางผ่านสถานที่แห่งนี้จวบจนทุกวันนี้เพราะพวกเขาไม่รู้ว่าอะไรที่รอ
พวกเขาอยู่ด้านในผาแห่งนี้ แม้กาลเวลาจะผ่านมากว่าสี่ร้อยปีก็ยังคงความน่ากลัวของผาแห่งนี้
กลายเป็นนิทานเล่าขานให้เด็ก ๆ หวาดกลัวและคนรุ่นใหม่ก็ไม่มีใครกล้าพิสูจน์
ต่อให้พรรคตะวันจันทราล่มสลายไปแล้วก็ตาม

NalanManyan มาร

22

- หยกงามในความฝัน -

ปะทะฝีมือ

( ทำเควส : [ Wave 3 ] เส้าหลิน Part 1 )

           หลังจากการพักฟื้น วิฬาร์น้อยกลับมาใช้ชีวิตโลดโผนได้เช่นเดิม ที่ต่างไปคือการที่นางจำเป็นจะต้องระมัดระวังมากขึ้น ที่ต้องทำต่อไปนี้ไม่ใช่เพียงการตั้งรับพรรคกระยาจกเพียงอย่างเดียว แต่ยังต้องเฝ้าระวังพรรคพิรุณมายามากขึ้นเมื่อขบวนของสำนักธรรมมะเริ่มใกล้ว่านเฉิงขึ้นทุกที จวบจนถึงวันที่พื้นที่นอกว่านเฉิงอย่างป่าเจี๋ยเจี้ยกลายเป็นที่พำนักชั่วคราว

           พรรคมารจะรู้ตัวหรือไม่ว่าสำนักธรรมมะอยู่ประชิดใกล้กว่าที่คิด บางทีอาจจะได้วัดกันก็ครั้งนี้

           จะให้อยู่เฉยๆ ก็ดูจะไม่สมกับเป็นนางนัก แต่จะวิ่งพล่านจนสร้างความเดือดร้อนก็ดูจะเป็นปัญหา เมิ่งเหยาใช้เวลาเด็ดใบไม้ตัดสินใจครั้งแล้วครั้งเล่า ผลสรุปออกมาเป็นการที่นางตัดสินใจอาสาออกสำรวจบริเวณพื้นที่รอบนอกเมืองว่านเฉิง เผื่อว่าจะได้ข้อมูลที่น่าสนใจเพิ่มขึ้นบ้าง ไม่รวมกับแรงจูงใจที่อยากจะฝึกปรือฝีมือให้ชำนาญมากขึ้นเพื่อตั้งรับกับเจ้าคนปากมากนั่น

          “ผาหงส์ฟ้า..” น้ำเสียงหวานทวนนามของพื้นที่ซึ่งนางจะต้องไปสำรวจ ฟังจากคำกล่าวเล่าของไต้ซือเจ้าอาวาส ที่บริเวณแห่งนี้เมื่อสี่ร้อยปีก่อนเคยเป็นที่ตั้งของพรรคมารเลื่องชื่อที่เปรียบดั่งฝันร้ายของผู้คนในว่านเฉิงมาจนถึงทุกวันนี้ ‘พรรคตะวันจันทรา’ ที่น่าเกรงขามและโหดร้ายต่อผู้คนในใต้หล้า ไม่กี่พรรคที่ถูกกล่าวขานว่ามีอำนาจสะเทือนภาคกลางผ่านการแสดงอำนาจลงที่เมือง เมืองเดียว

          “เมืองว่านเฉิงนี่ดูไม่เหมาะจะเป็นที่สร้างตัวแม้แต่น้อย เป็นพื้นที่รองรับอารมณ์ของพรรคมารยังดูเข้าท่าซะมากกว่า” สี่ร้อยปีก่อนถูกทำลายอย่างไร ในตอนนี้ก็เข้าใกล้กับคำว่าถูกทำลายมากขึ้นทุกที เรื่องเล่าที่ทำให้ผู้คนในเมืองต้องหวาดระแวงมาเสมอถูกปัดทิ้งไปจากความคิด วิฬาร์สาวทะยานกายออกเดินทางด้วยวิชาตัวเบาที่ร่ำเรียนมาแล้วก็เหมือนว่าจะไม่ได้ใช้มันให้เป็นประโยชน์นัก นานๆ ทีจะได้มีโอกาสยืดเส้นยืดสายกับใครเขา

           แล้วทำไมถึงได้ดวงอาภัพมาเจอค่ายใหญ่เสียใกล้ผาเช่นนี้ ?

           จากที่พุ่งมาดีๆ วิฬาร์น้อยถึงกับผวาคว้ากิ่งไม้เป็นจุดยึดเหนี่ยวจิตใจ นัยน์ตากลมหวานกรอกไปมาอย่างคนตื่นตระหนก ซือมิ่งบัดซบ โชคชะตาบัดซบ ส่งนางมาเจอเรื่องบัดซบอะไรไม่ทราบ !?

           “ใครมันกล้าตั้งค่ายทับเขตอาถรรพ์ ไม่หาเรื่องตายไปหน่อยหรืออย่างไร ?” นับตั้งแต่เข้าร่วมกับคณะอาสาปราบพรรคมาร เมิ่งเหยาก็คล้ายจะเป็นเด็กน้อยผู้เต็มไปด้วยความสงสัย หญิงสาวพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปากพรวดใหญ่อย่างไม่คิดจะรักษาท่าที อย่างน้อยมาครั้งนี้ก็ไม่ถือว่าคว้าน้ำเหลวซะทีเดียว ได้ข่าวว่ามีการตั้งค่ายที่บริเวณนี้ ถ้าเอาไปรายงานได้ก็คงจะถือว่ามีความดีความชอบแล้ว แต่ถ้าจะให้ชัดเจนกว่านี้คงต้องระบุให้ได้ว่าเป็นพรรคพวกใดกันแน่

           “ลำบากข้าไหมเนี่ย..”

           ร่างเล็กของวิฬาร์น้อยพุ่งผ่านแมกไม้และก้อนหินใหญ่ ทุกย่างก้าวเงียบเฉียบตามประสาคนหูดีที่พึ่งตนให้ก้าวเบาพอที่ตัวนางจะไม่ได้ยินเอง ต่อให้เข้าใกล้แล้วก็ดูเหมือนว่าคงจะยังไม่ใกล้พอ ดรุณีน้อยพ่นลมหายใจออกจากริมฝีปาก ก่อนที่จะขยับเท้าพุ่งผ่านเพื่อร่นระยะ ใครจะนึกว่าซือมิ่งจะส่งบุรุษสมควรตายมาขวางทางกันซะได้

           “โอ้ย !!”

           “อึก..”

           ถลาเซกันไปคนละทาง ที่ล้มลงดูเหมือนจะมีเพียงนาง อีกฝ่ายเซถอยไปสองก้าว ก่อนที่จะเร่งเงยหน้ามาตวาดใส่กันโดยไม่ดูตาม้าตาเรือแม้แต่น้อย

           “เหย เจ้าน่ะ ! มาจากไหน ไม่รู้หรือไงว่าที่นี่ไม่ควรย่างกายเข้ามา” น้ำเสียงถากถางผสมหยิ่งยโสดังขึ้นเหนือศีรษะ ไหนจะปลายดาบที่หันเข้าหากัน ยิ่งทำให้เมิ่งเหยาลอบสบถในใจ ดูแล้วนี่คงไม่ใช่วันของนางนับตั้งแต่ที่เดินทางไปเจอศพเรี่ยราดแล้วยังเลือกมาสำรวจผาของพรรคมารที่มีพรรคมารตัวเป็นๆ ให้เห็นกันอยู่ตรงหน้า เสียงตะคอกนั่นเต็มไปด้วยกระแสอารมณ์ ใบหน้าหวานภายใต้ผ้าแพรดำก็ไม่ได้ดูจะพอใจนัก แต่ก็ยังปรับความคิดและพยายามซ่อนท่าทีเอาไว้อีกชั้นนึง

           “ข ขออภัยพี่ชายด้วย ข้าเป็นเพียงแค่คนเดินป่า มาจากต่างเมืองหลงทางเข้ามาก็เลย..”

           “เป็นสตรีเสียด้วย หัวหน้าสั่งไว้ว่าจัดการคนที่เข้ามาได้เลย แต่แม่น้องสาวสนใจเล่นด้วยกันสักหน่อยไหมจ๊ะ ถ้าไม่ขัดขืนข้าอาจจะพอช่วยให้จุดจบของเจ้าดูงดงาม ไม่เหมือนกับพวกที่ป่า” ศิษย์พรรคมารประกาศตนข่มชัดถึงอำนาจและสิ่งที่ตัวเขาจะสามารถทำได้ เมิ่งเหยาลอบขยับมือจับด้ามกระบี่ นัยน์ตากลมหวานกวาดมองซ้ายขวา เพื่อตรวจสอบจำนวณคน ถ้าหากมากกว่าหนึ่งเกรงว่านางคงจะรับมือไม่ไหว แต่ถ้าคนเดียว บางทีนางอาจจะปาดคอเจ้าคนพูดมากที่ดูจะอวดดียิ่งกว่าเจ้าคนที่นางพ่ายแพ้ให้ตอนที่อยู่ป่าซวินเย่เสียอีก

           “ไม่ทราบพี่ชายหมายถึงอันใด ข้าไม่เข้าใจเท่าไหร่นัก”

           น้ำเสียงหวานเปรยอย่างช้าๆ นางขยับมือแหวกผ้าแพรดำที่ปกปิดรูปโฉมเอาไว้ในระหว่างที่ช้อนตามองเพื่อตรวจสอบให้มั่นใจ รอบข้างเงียบเฉียบ ไม่มีเสียงลมหายใจของใครอื่นแทรกซ้อนนอกจากนางและคนตรงหน้า เมื่อนั้นที่เริ่มเปิดเผยความร้ายกาจขึ้นก่อนคือฝั่งคนงามภายใต้แพรดำ กระบี่เรียบๆ พุ่งสวนแทงหมายจะปลิดชีวิตในคราเดียว ทว่าศิษย์พรรคพิรุณมายามีหรือจะนิ่งเฉยให้ตนเสียเปรียบ คนมารชั่วช้าพริ้วกายหลบอย่างว่องไว สมกับเป็นศิษย์ที่ได้รับเลือกมาเพื่อลาดตระเวน รับมือได้อย่างเฉียบคม ดูอย่างการที่ยกดาบขึ้นโจมตีสวนกันแล้ว แน่นอนว่ารายนี้ย่อมฝีมือคู่คี่พอไปกันได้

           ต่างจากหนก่อนที่ต้องรับมือกับนายคนปากเก่งนั่น ครั้งนี้เมิ่งเหยาเปลี่ยนจากผู้ที่ตื้นเขิน เป็นสุขุมนุ่มลึกในทุกวิถีกระบี่อย่างน่าอัศจรรย์ใจ กระบี่ในมือตวัดโดยไร้กระบวนท่า ปัดป้องการปองร้ายได้สำเร็จ ทั้งยังสวนกลับได้หลายแผล ศิษย์พรรคมารเมื่อเห็นดังนั้นก็เริ่มเหงื่อตก ความกังวลเข้าแทรกแซงความคิด รู้อีกทีก็พลาดท่าให้กับการแฝงกำลังภายในไปกับฝ่ามือที่ลอบซัดสวนสลับกับกระบี่ไปหลายรอบ

           ร่างกายเพรียวบางมีร่องรอยของแผลเดิมอยู่เป็นแน่ อีกทั้งอาการปวดหนึบที่ศีรษะก็รุมเล้าจนแทบยืนไม่ไหว วิฬาร์สาวกัดฟันผ่อนปรนความเครียดของตนลง ทำสมาธิให้แผ่กระจายไปทั่วร่างกาย เผยอปากเพื่อช่วยหายใจในตอนที่ร่างกายคล้ายจะรับไม่ไหว ท้ายที่สุดเป็นนางที่พลิกเอาชนะได้อย่างขาดลอย และไม่ได้รับความเสียหายทางร่างกายมากจนรับไม่ไหว ปลายกระบี่จ่ออยู่ที่ลำคอของชายที่ทรุดลง หญิงสาวที่รับบทจอมยุทธ์นิรนามนอกจากจะชนะแล้ว ยังต้องพิจารณาถึงสิ่งที่ควรกระทำหลังจากนี้ด้วย

           “อ อย่าฆ่าข้าเลยแม่คนงาม ด ได้โปรด ไว้ชีวิตด้วย” เมื่อไร้ทางสู้ก็ถึงวันที่ต้องร้องขอความเห็นใจ ศิษย์พรรคมารหายใจอย่างยากลำบาก หลังจากที่กระอักเลือดคำโตและทรุดลงนอนกับพื้น ยามนี้เขาใช้สองแขนยันร่างกายส่วนบน และพยายามถอยหนีปลายกระบี่ที่ไล่ตามจ่อคอเขาไม่เลิกราด้วยความน่าสงสาร น้ำหูน้ำตาอันไร้ที่มาปรากฏขึ้นจนคนเฝ้ามองขมวดคิ้ว

           “ใกล้จะได้สัมผัสถึงสะพานไน่เหอแล้วจึงได้คิดเศร้าเสียดายงั้นหรือ..” ดวงตากลมโตหม่นมืดลงจากกระแสอารมณ์ที่ยากจะคาดเดา นางชั่งใจอยู่พอควรว่าจะปล่อยให้เจ้าคนชาติชั่วนี้ลอยนวลต่อไป หรือจัดการให้เสร็จๆ ทว่าเมื่อลอบมองไปทางค่ายขนาดใหญ่ ยิ่งเห็นชุดพรรคที่อีกฝ่ายใส่ คำตอบก็ตรงตัวว่านางสมควรที่จะต้องระมัดระวังและจัดการให้เด็ดขาด “อย่าหาว่าข้าใจร้าย”

           “หลังจากนี้ใช้เวลาหลังความตายของเจ้าสำนึกถึงสิ่งที่ทำไว้เสีย”

           ปลายกระบี่เฉือนผ่านลำคอหนา ตัดผ่านเส้นเลือดที่หล่อเลี้ยงส่วนสำคัญ ภาพความพยายามครั้งสุดท้ายของผู้ที่ถูกนางพรากชีวิตขาดหายไปเมื่อนางเลือกที่จะปิดเปลือกตาลง ให้เกียรติคนผู้นี้ในคราสุดท้ายของชีวิตแม้ว่าจะเป็นนางที่พรากเกียรติและทุกสิ่งของเขาไป เมิ่งเหยารู้สึกว่าลำคอของนางแห้งผาก มือเล็กๆ สั่นอย่างห้ามไม่ได้ แม้ว่านี่จะไม่ใช่การปลิดชีวิตใครเป็นครั้งแรก ถึงกระนั้นก็ไม่อยากยอมรับว่านี่เป็นหนแรกที่ได้เห็นความทุกทรมานต่อหน้า

           สิ้นเสียงดิ้นรน นางหัวเราะด้วยความขมขื่น วิฬาร์น้อยไม่คิดจะปล่อยผ่านรายละเอียดเล็กๆ นางสูดลมหายใจเข้าปัดเป่าความขุ่นข้องหมองใจ ก่อนที่จะขยับเข้าไปลากร่างไร้วิญญาณให้หลบซ่อนอยู่ในซอกหลืบลับตา ใช้กระบี่ขูดดินที่เปรอะรอยเลือดประหนึ่งจอบเพื่อกลบฝังร่องรอยการเสียชีวิตลงไป คงต้องใช้เวลาสักพักก่อนที่จะมีคนรับรู้ว่าหนึ่งในศิษย์ลาดตระเวนหายไป หวังว่าทุกอย่างจะเนียนตาพอซื้อเวลาเพิ่มได้อีกหน่อย

           หลังจัดแจงสถานที่จนพึงพอใจ เมิ่งเหยากลับมายังร่างที่ยังอุ่นของคนที่พึ่งจากไป นางปลดดาบของอีกฝ่ายมาเป็นสิ่งยืนยัน เฉือนอาภรณ์บริเวณที่มีสัญลักษณ์ของพรรคขึ้นมาเป็นของพิสูนจ์ตัวตน ก่อนที่จะกลับมายืนเต็มความสูงอีกครั้ง “ข้าไม่ใช่คนดีขนาดที่จะขอสิ่งเหล่านี้แล้วปล่อยเจ้าไป มีมากกว่าตัวข้าที่ต้องรับผิดชอบการตัดสินใจ ปล่อยเจ้าไปก็ไม่มีอะไรยืนยันความปลอดภัยของขบวนอาสาได้ … หากต้องการจะหลอกหลอนผู้ใด ข้าก็พร้อมรับผิดชอบมัน”

           วิฬาร์น้อยทิ้งท้ายไว้ด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มองสภาพอันน่าสลดใจนั้นอีกครั้ง ก่อนที่จะทะยานกายออกไปจากบริเวณผาหงส์ฟ้าเพื่อเร่งรายงานความคืบหน้าก่อนที่อะไรๆ อาจจะสายเกินไป

@Watcher

ลิงก์การต่อสู้ / จิ้ม

เปิดใช้เอฟเฟคม่านเหยียน

สุขุม

+2 Point จากโรลการต่อสู้และสร้างสตอรี่ต่อสู้ด้วยความสุขุม ท่วงท่าสง่างาม

+2 Point ทุกครั้งที่โรลเรียนรู้

+20 EXP ทุกครั้งที่โรลอดทนต่อความทรมานและอื่น ๆ ที่คนทั่วไปทนไม่ได้

-15  ความเครียดเมื่อโรลใจเย็นลงและทำสมาธิผ่อนคลาย ในการควบคุมอารมณ์ แสดงออกอย่างสุขุม

โลเล

+20 EXP จากการผ่านทางเลือกจากอีเว้นท์

+1 Point เมื่อใช้อุบายแผนการ

+20% ต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตร

+1% โอกาสคำใบ้ในทางเลือก

ถ่อมตน

+2 Point จากการโรลให้เกียรติอีกฝ่าย

หูดี

+3 Point ทุกครัั้งที่โรลต่อสู้ผ่านระบบ

+2 Point จากการโรลใช้แผนการหรือกลอุบาย

+20% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

ตัวหอม

+5 EXP จากการโรลสร้างปฏิสัมพันธ์กับคนอื่น

หลังตรง

+15 ชื่อเสียงยุทธจักร จากการโรลสร้างความน่าเคารพศรัทธาต่อผู้พบเห็น หรือ ถูก member คนอื่นยกย่อง

Killua บ้า

Chapter : 133

ภัยร้ายแห่งเงามายา

          วินเซนโซ่เดินกอดอกตามไล่หลังผู้อาวุโสเจา ถึงไม่อยากทำงานร่วมกันแต่เพื่อผลประโยชน์สูงสุดของการได้รับค่าตอบแทน จึงจำใจต้องทำงานนี้ให้สำเร็จ เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่ตอนนี้แปรเปลี่ยนผันเป็นยามอัสดง ถึงแม้ว่าขาเขาจะสั้นแต่ก็พยายามก้าวเท้าให้เร็ว

          อยู่ในวัยกำลังโต? ยังเป็นเด็กอยู่ เดี๋ยวก็คงจะสูงขึ้นกว่านี้อีกล่ะมั้ง กรุ๊งกริ๊ง เสียงหมวกใบโตดังขึ้นเป็นจังหวะ ซึ่งจงใจทำให้มันเกิดเสียง ที่จริงแล้วสามารถทำให้หมวกไม่มีเสียงได้เขาเป็นคนที่ฝีเท้าเบา ร่างกายตอบสนองทุกครั้ง ทั้งสองมาจนถึงเขตผาหงส์ฟ้า

          “พรรคมารตั้งค่ายใหญ่ที่นี่จริง ๆ” เจาอวิ๋นเฟิงมองค่ายของพวกพรรคพิรุณมายา ซึ่งพวกมันนั้นกำลังสร้างความวุ่นวายและปิดเมืองว่านเฉิง

          “เอาไงต่อ” ใช้เล็บขูดลงบนแขนตัวเองจนเกิดรอยแดง ยังคงชื่นชอบในการทรมานร่างกายตัวเองด้วยความซาดิสม์ มันช่วยระบายความหงุดหงิดที่เกิดขึ้น วินเซนโซ่มองผาหงส์ฟ้า ถ้ากระโดดไปจะตายไหม “เจ้าว่าผานี้มันสูงพอที่จะทำให้คนกระโดดตายไหม”

          ชายหนุ่มร่างสูงขมวดคิ้วกับคำถามแปลกๆ รักษาท่าทีสุขุมในการตอบคำถาม “ตาย” ซึ่งความสูงในระดับนั้นถ้าเกิดตกลงไปจริงๆย่อมต้องตายแน่นอน “แล้วเจ้าถามทำไม คงไม่ได้คิดจะทำอะไรแผลงๆ?”

          “ข้าแค่อยากฆ่าตัวตาย” ตอบกลับอย่างตรงไปตรงมา ยังคงพินิจพิจารณาเรื่องความสูง

          “เจ้ายังตายตอนนี้ไม่ได้”

          “ทำไมล่ะ”

          “เจ้ายังต้องทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้น”

          เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “อ่ะห้ะ ถ้าทำหน้าที่เสร็จแล้วตายได้งั้นสินะ”

          ชายคนนั้นเป็นคนที่มีลักษณะคำพูดที่แปลก ผู้อาวุโสหนุ่มจึงไม่สนใจคำพูดอีกต่อ สำรวจมองดูรอบๆ สังเกตเห็นเนินร่อนหินตามแนวหน้าผาที่พอจะหลบเลี่ยงสายตาไปได้ มือหนายื่นมือมาตรงหน้าวินเซนโซ่ “งานนี้เจ้าจะต้องให้ข้าช่วย”

          “ยื่นมือมาทำไม”

          “เจ้าต้องจับมือข้า เพราะข้าจะต้องใช้วิชาร่อนเวหาพาไปข้างล่าง”

          ชายร่างเล็กสะบัดหน้ากอดอกหันไปทางอื่น ไม่มีทางที่จะให้ใครมาแตะเนื้อต้องตัวเป็นอันขาด ยิ่งไม่ใช่คนสนิท ยิ่งแล้วใหญ่! “ไม่ ข้า ไม่ จับ มือ เจ้า ไอ้ เซง ซวย” น้ำเสียงที่ฟังดูระรื่นหู ทว่าคำพูดนั้นคนที่ได้ยินต้องมีปรี๊ดแตกบ้าง “งั้นเจ้าก็ไปก่อน เดี๋ยวข้าหาทางลงเอง”

          “เจ้า ต้อง ลง ไป กับ ข้า” เจาอวิ๋นเฟิงสวนคำพูดกลับ ในจังหวะเดียวกันไม่อยากรีรอให้มันชักช้าไปมากกว่านี้ คว้าจับมืออีกฝ่ายและพาลากกระโดดลงหน้าผา

          “เตี่ยๆๆๆๆ ปล่อยนะโว้ยไอ้เวร!” จู่ๆถูกอีกฝ่ายนั้นดึงตัวทำให้เขานั้นกำลังลอยอยู่กลางอากาศ

          ใช้วิชาร่อนเวหาค่อยๆ ร่อนลงช้าๆ เป็นการร่อนเวหาที่ลำบากที่สุดตั้งแต่เคยทำมา ผู้อาวุโสเจาจำเป็นต้องรีบมือ รับแรงถีบ คนที่เขากำลังจับมืออยู่ด้วยนั้นยังคงดิ้นแรงๆ ร่อนตามแนวร่อนเขา เพื่อไปให้ใกล้ค่ายที่สุด “อยู่นิ่งๆเป็นไหม? อยากตกลงไปตายก่อนถึงพื้นหรือไง”

          “ให้ข้าตกไปตายดีกว่าถูกเจ้าจับมือ”

          สุดท้ายแล้วกว่าจะลงมาถึงด้านล่างก็ทุลักทุเลเพราะทั้งสองคนทะเลาะกันกลางทางอากาศ….. มาจนถึงอยู่ใต้ผาจุดตั้งค่ายพอดี เมื่อถูกปล่อยมือจึงใช้มือตัวเองถูๆเช็ดๆ วินเซนโซ่และผู้อาวุโสเจา เห็นทางสะดวกทั้งสองรีบพากันขึ้นมาบนผา หลบหลังกระโจม

          ซึ่งต้องใช้เวลาอยู่นานในการแอบฟังเจ้าพวกนั้นคุยกัน เพราะต้องจับใจความสำคัญเหตุผลที่แอบรอบเข้ามาที่นี่ก็เพื่อสืบหาเบาะแสและข่าวสาร พวกเขาจับใจความได้ว่าประมุขพรรคมารจะกลับไปทำธุระที่พรรคพวกมัน ค่ายนี้อยู่ภายใต้ความรับผิดชอบหัวหน้าหน่วยผู้นั้น ดูเหมือนพวกเขากำลังคิดจะเผาเมืองว่านเฉิง

          ในขณะที่ซุ่มลอบฟัง ก็เห็นควันไฟจากไกลๆ ทิศทางเมืองว่านเฉิงเหนือฟ้า “เอาละ กลับกันได้แล้ว”

          “เออ” พวกเขาทั้งคู่ตัดสินใจที่จะเดินทางกลับไปที่น้ำตกเถียวซู เผื่อกลับไปสมทบและรวมตัวกับคนอื่นๆ

เอฟเฟค

อาฆาต

+2 Point จากการโรลวางแผนใช้เล่ห์อุบาย

ไร้เหตุผล

+3 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย

ซาดิสม์

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย

+30 EXP ทุกครั้งที่โรลให้ตนเองได้ได้รับการทรมาน

ว่องไว

+1 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+1 Point จากการโรลเรียนรู้

หน้าเด็ก

-20 EXP เมื่อโรลเพลย์ออกสังคมสร้างปฏิสัมพันธ์

-20 ความสัมพันธ์กับการพบปะผู้คน (อายุเท่ากันหรือน้อยกว่า 5 ปีหรือมากกว่า 1-4 ปี)

วิปลาส

+10% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

[018][SR] เจา อวิ๋นเฟิง [คลั่ง]

ธาตุน้ำ - ธาตุน้ำ ธาตุเดียวกันจะได้รับความสัมพันธ์ +5

ปีนักษัตรมะเมีย - มะเมีย ปีนักษัตรเดียวกันได้รับความสัมพันธ์ +5

+15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน(หัวคลั่ง)

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

+30 ความโหดเมื่อเจอคนหัวคลั่ง

@Watcher

Killua บ้า

Chapter : 137

ภัยร้ายแห่งเงามายา

          กลุ่มฝ่ายพรรคกระยาจกรุกหน้าเดินทางออกจากป่าในด่านอู่กวน หลังจากที่ได้ปรึกษาหารือเรื่องการวางแผนและเลือกที่จะใช้เส้นทางลับด้านหลัง เพื่อไม่ให้ได้ปะทะพบเจอกับพวกกลุ่มพรรคฝ่ายธรรมะจากตามรายงาน เดินผ่านช่องแคบที่แคบมากของผาหงส์ฟ้า วินเซนโซ่ค่อยๆก้าวเดินอย่างช้าๆแต่มั่นคง

         แม้ในใจของเขาตอนนี้อยากจะฆ่าตัวตายเหลือ เห็นสถานที่แห่งนี้เป็นอีกหนึ่งในสถานที่หน้าลองกระโดดเนินผา เอาไว้ทำงานจบเมื่อไหร่จะลองหาเวลา มาทำในสิ่งที่อยากลองสักครา โลกใบนี้มันช่างโสมมเกินไปเสียจริงๆ เสียงฝีเท้าดังกระทบแว่วหู ได้เลือกใช้เส้นทางลับนี้ มันก็ดีต่อตัวพวกเขา?

          อันที่จริงไม่ได้มีส่วนได้ส่วนเสียกับเรื่องที่เกิดขึ้น อยากช่วยชาวบ้านว่านเฉิงเพราะอะไรกันละ บุรุษผู้มีความสุดโต่งในทุกๆเรื่อง มีความเห็นอกเห็นใจเช่นนั้นหรอกหรือ หึ

          ใช้เวลาเดินอยู่นานในการเดินผ่านช่องแคบ ยามนานกว่าหนึ่งชั่วยาม ชายหนุ่มร่างเล็กอยู่แถวท้ายสุด โดยหลังหลังของเขาคือผู้ติดตาม ก่อนออกทะลุมาถึงด้านหลังที่พวกเขาต้องปืนไต่ตามระเบียงผาต่อ ซึ่งเริ่มขึ้นไปตั้งแต่คนต้นๆที่อยู่หัวแถว ในเวลายามนี้ ทุกอย่างยังเงียบ แทบไม่ได้ยินเสียงคนคุยกัน พวกคนของพรรคกระยาจกดูท่าทางจริงจังนักเชียว นี่คงเป็นงานสำคัญของพวกเขา ถึงแม้ว่าไม่ได้สนับสนุนในแนวหน้าแต่ก็มาช่วยสนับสนุนอย่างลับๆ อืมๆๆ

          “..........”

          เขาปีนไต่ระเบียงผา ขึ้นไปอย่างสบายๆ มือทั้งสองข้างจับไว้อย่างมั่นคง และลำตัวค่อนข้างเล็กกระนั้นมันย่อมมีประโยชน์ของตนเอง ค่อยๆปีนจนใกล้ถึงด้านบน คว้ายันตัวขึ้นบนเนินผา

          ได้ยินเสียงแววๆมาจากที่ไกลๆ ซึ่งดูเหมือนว่ามันจะเกิดจากการต่อสู้ระยะไกลห่างจากจุดที่พวกเขาอยู่ ฝุ่นคลุ้งที่ทางเข้าผา ในค่ายดูเหมือนมีคนอยู่น้อย

          “เข้าตีค่ายตอนนี้” ผู้อาวุโสเจากล่าวบอกทุกคนและนำลูกศิษย์พรรคกระยาจกส่วนนึงบุกค่ายของพรรคพิรุณมายา

          วินเซนโซ่และเซเรฟ เลือกที่จะไปทางเดียวกัน เพราะมันง่ายต่อการจัดการ ตอนนี้ทุกคนแบ่งกันไปทำหน้าที่ของตัวเอง ชายหนุ่มร่างเล็กสู้กับคนของพรรคมาร ซึ่งพวกมันได้เฝ้าไข้ที่นี่ด้วยจำนวนคนที่น้อย ใช้ธนูยิงปักกลางอก และใช้เท้าเหยียบขยี้บนหน้าอย่างเหยียดหยาม เขาชอบที่จะเห็นคนอยู่ใต้เท้า

          เซเรฟไปเผาค่ายพร้อมกับคนอื่นๆ แม้ว่าไม่อยากจะทำงานร่วมกันแต่เพื่อให้ภารกิจสำเร็จจึงต้องไปตามน้ำ ราดน้ำมันรอบๆค่ายและเสบียงอาหาร

          “รีบ เผาค่ายและเสบียงของพวกมันพรรคมารเผื่อฝ่ายธรรมะล้มเหลวพวกพรรคมารจะได้ไม่มีเสบียง”

          “.........อืม”

          วินเซนโซ่จับคนที่ยังมีชีวิตอยู่มาราดน้ำมันใส่และจุดไฟเผา ให้มันมอดไหม้กลายเป็นเท่าธุลีไปพร้อมกับค่ายที่พวกมันตั้ง

          หลังจากนั้นเหล่าคนของพรรคกระยาจกแยกย้ายกลับออกทางเดิมที่มา กลิ่นควันลอยคละคลุ้งทั่วบริเวณ ค่ายของพรรคมารไหม้เป็นตอตะโก ในระหว่างนั้นผู้อาวุโสเจาเดินมาหาเขาและเซเรฟ อีกฝ่ายนั้นเรียกให้ตามไปหลังจบงาน เจอกันที่ร้านบะหมี่สามหาว ซึ่งตั้งอยู่ภายด่านอู่กวน

เอฟเฟค

อาฆาต

+2 Point จากการโรลวางแผนใช้เล่ห์อุบาย

-30 ความเครียดจากการประหารชีวิต และ สังหารศัตรู

ไร้เหตุผล

+3 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย

ซาดิสม์

+2 Point ทุกครั้งที่โรลใช้กลอุบาย

+30 EXP ทุกครั้งที่โรลให้ตนเองได้ได้รับการทรมาน

ว่องไว

+1 Point จากการโรลใช้แผนการและกลอุบาย

+1 Point จากการโรลเรียนรู้

หน้าเด็ก

-20 EXP เมื่อโรลเพลย์ออกสังคมสร้างปฏิสัมพันธ์

-20 ความสัมพันธ์กับการพบปะผู้คน (อายุเท่ากันหรือน้อยกว่า 5 ปีหรือมากกว่า 1-4 ปี)

วิปลาส

+10% มีโอกาสต้านทานแผนการที่ไม่เป็นมิตรต่อคุณ

[018][SR] เจา อวิ๋นเฟิง [คลั่ง]

ธาตุน้ำ - ธาตุน้ำ ธาตุเดียวกันจะได้รับความสัมพันธ์ +5

ปีนักษัตรมะเมีย - มะเมีย ปีนักษัตรเดียวกันได้รับความสัมพันธ์ +5

+15 ความสัมพันธ์เมื่อเจอคนชื่อเสียงเดียวกัน(หัวคลั่ง)

พูดคุยประจำวัน ได้รับความสัมพันธ์+5

+30 ความโหดเมื่อเจอคนหัวคลั่ง

โรลที่ป่า : https://www.mooorp.com/forum.php?mod=redirect&goto=findpost&ptid=340&pid=2061&fromuid=13

@Watcher